Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” związany jest w sposób szczególny z IV Zarządem Głównym Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” – 1 marca 1951 r. w więzieniu mokotowskim wykonano wyrok śmierci na prezesie płk. Łukaszu Cieplińskim i jego najbliższych współpracownikach. Po zmianie ustrojowej na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku można już było otwarcie żądać odkłamania czarnej legendy narosłej wokół Cieplińskiego i jego podkomendnych. Najważniejszym aktem moralnej rehabilitacji było unieważnienie w 1992 r. przez niezawisły sąd RP (Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego) wyroku wydanego przez Wojskowy Sąd Rejonowy w 1950 r. i uznanie, że czyny zarzucane skazanym były działalnością na rzecz niepodległego i suwerennego bytu państwa polskiego. Dziś chcielibyśmy przybliżyć postać jednego z członków IV Zarządu WiN Franciszka Błażeja. Urodzony 27 października 1907 w Nosówce. Był absolwentem Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie k. Ostrowi Mazowieckiej. 7 sierpnia 1932 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem. uzyskał 35. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do 84 pułku piechoty w Pińsku na stanowisko dowódcy plutonu. 1 marca 1935 został awansowany na porucznika. W marcu 1939 dowodził 4.kompanią strzelecką w II batalionie, a w czasie kampanii wrześniowej 1. kompanią ckm w I batalionie mjr. Stefana Gieranowskiego. Od 1939 w konspiracji, początkowo jako oficer szkoleniowy, potem jako oficer operacyjny Inspektoratu Rzeszowskiego AK. W 1945 roku działał w Zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość, kierował działem propagandy Obszaru Południowego WiN, a od grudnia 1946 do aresztowania w październiku 1948 jego prezesem. Wydawał konspiracyjne ulotki i broszury, współredagował „Orła Białego”. Franciszek Błażej został aresztowany przez organa bezpieczeństwa 2 września 1947. 14 października 1950 Sąd Rejonowy pod przewodnictwem płk. Aleksandra Wareckiego skazał na czterokrotną karę śmierci. Został zabity 1 marca 1951.
